Geschiedenis

In 1974 werd voor het eerst op het strand van Domburg dienst gedaan. Geen eigen reddingspost, maar samen met de badman in een postje. Ook had men nog geen eigen reddingsboot, maar een oude rampenvlet zonder motor. Dus de boot moest naar de zee worden gedragen en… roeien met de riemen die ze hadden! Omdat zich aan boord nog geen communicatiemiddelen bevonden, moesten de commando’s vanaf het strand met pijlen worden aangegeven. Gelukkig kreeg de DRB in 1975 een eigen reddingspost in Domburg en een reddingsboot met motor, dat was dus al een hele vooruitgang.

In het jaar dat daarop volgde werd ook in Oostkapelle een post gebouwd en daar kwam ook een bootje te liggen, zodoende werd de hele kust van de toenmalige gemeente Domburg bewaakt. Natuurlijk kon dit alleen door de hulp van de SBD en de gemeente. Ook groeide het ledenbestand flink, in 1976 waren er al 132 leden. Ook had de DRB eigen, opgeleide instructeurs zodat men niet meer afhankelijk was van de instructeurs uit Middelburg en Vlissingen.

Door de gebrekkige communicatieapparatuur waren er veel storingen van andere zenders, daarom werd professionele apparatuur gekocht en werd er gezonden op een frequentie die speciaal voor de reddingsbrigade was. Daardoor kwam er een veel betere samenwerking tussen de posten, badmannen, boten en patrouilles.

Door de uitgebreide dienstverlening en omdat er steeds meer badgasten kwamen, werd het steeds moeilijker om de posten op werkdagen te bemannen. In het hoogseizoen deed de DRB daarom een beroep op andere brigades uit het land die, samen met leden van de DRB, diensten draaiden in de zeer drukke maanden juli en augustus. Voor een overnachtingplaats werd gezorgd, eerst kregen ze een plaats op de camping, maar later kreeg men de beschikking over diverse gebouwen in Domburg en Oostkapelle. Veelal waren dit gebouwen die een tijdje leegstonden, om vervolgens te worden verbouwd of gesloopt. Zo hebben een voormalige school in Oostkapelle, een boerderij en de huidige tandartspraktijk in Domburg al heel wat brigadiers uit het hele land van onderdak voorzien.

De samenwerking met de gastbrigades is vrijwel altijd probleemloos verlopen en als er onderlinge meningsverschillen bestonden werden deze altijd snel weer opgelost. De goede samenwerking was een gevolg (en ook een oorzaak) van het feit dat beide partijen hieraan voordeel ondervonden: de gastbrigades hadden op deze manier de mogelijkheid om strandervaring op te doen en de benodigde diploma’s te halen en de DRB beschikte op deze manier over uitstekende redders die, omdat zij onder dezelfde omstandigheden zijn opgeleid tot strandwacht als de eigen leden, een perfecte aanvulling op het team waren en ook als zelfstandige groep konden functioneren. Mede door de inzet van een aantal enthousiaste strandwachtcoördinatoren, die naast hun hobby als reddingsbrigadevrijwilliger ook beroepsmatig actief zijn in de hulpverleningssector werd de strandbewaking in de loop van de jaren verder geprofessionaliseerd.